Een teken van leven!
Blijf op de hoogte en volg Heleen en Debora
03 April 2014 | Verenigde Staten, Pedegrel Forest
Lieve lezer,
Ons laatste bericht schreven we toen we net begonnen waren met onze roadtrip van een week door het westen van Amerika. Aangezien we op Facebook in een reactie lazen dat Elsa blij is dat we nog leven, vinden we het tijd dat aan jullie te laten weten en natuurlijk wat foto's te delen (al drukken deze niet helemaal uit hoe mooi we het vonden). We hebben in korte tijd veel verschillende soorten natuur gezien, achtereenvolgens Bryce Canyon (waar jullie al een foto van gezien hebben), Zion National Park en Yosemite National Park (we hebben ook erg van de ritten genoten, je kijkt je ogen uit, het landschap verandert voortdurend). (In feite zijn we ook nu aan het rijden in onze onbedoeld superdure huurauto).
Jullie zitten natuurlijk met smart te wachten op onze beoordeling van al dit natuurschoon. We beginnen met Bryce Canyon, waar jullie al twee foto's van hebben gezien. In principe spreken de foto's voor zich; met haar prachtige rood/ oranje pilaren heeft Bryce indruk op ons gemaakt! Van bovenaf kan je op verschillende plekken naar beneden kijken en naar beneden wandelen. Voor mensen die graag overzicht hebben en niets willen missen, is dit park daarom ideaal, het is behapbaar. We moeten toegeven dat ook wij tamelijk voldaan terugkeerden na bij bijna alle views te zijn gestopt ;).
Zion is een heel ander soort park en Debora had ons al goed voorbereid op een spannende wandeling (genaamd Angels Landing, een hoogte van 450 meter). De slapeloze nacht hielp natuurlijk niet voor de opperste concentratie waarmee we naar boven zouden moeten klauteren. Nu denkt u natuurlijk dat wij twee dappere meiden zijn, maar vooral Heleen liet het afweten tijdens de levensgevaarlijke beklimming. Mensen schijnen het leuk te vinden om vlak bij de rand van een afgerond van 400 meter naar beneden te kijken of hun lunch te eten. We lieten ons bijna afschrikken door de mededeling dat er sinds 2004 6 mensen van het pad, dat aan 2 kanten loodrecht naar beneden liep, afgevallen waren... (Met dodelijke afloop). (De foto's van Heleen zijn dus enigszins misleidend)(wat natuurlijk ook de bedoeling was). Een heerlijk avontuurlijke dag in een veel uitdagender en woestere omgeving!
Yosemite in California restte ons nog en dit park spreekt helemaal tot de verbeelding! Dit park is pas echt ruig, met veel eeuwenoude paden in een zeer uitgestrekt gebied. We bekeken een film over hoe John Muir en andere liefhebbers van het park de natuur beschermden tegen woeste bomenkappende westerlingen en hoe president Roosevelt een nacht onder een een gigantische eik heeft geslapen. Ook hier zijn veel wandelingen van beneden naar boven en we bekeken 1 van de vele watervallen van bovenaf. Mooi met de regenbogen in het neerstortende water!
Okee, nu moeten we even een einde maken aan de droom dat we hier alleen maar de beste tijd van ons leven hebben, want we hebben ook een paar donkere dagen gekend :P (hoewel sommige tegenvallers achteraf wel positief uitpakten). Ten eerste lieten we Debora's Dopper-fles (zie http://nl.dopper.com/nl/) per ongeluk achter in de huurauto (daar hebben we ongeveer een uur om gerouwd), vervolgens kregen we geen eten op de vlucht naar Denver (deze tragedie behoeft geen verdere uitleg), toen kwam ons geld niet uit het pinautomaat (van Bank of America) op het vliegveld (Heleen heeft hierover een verhit telefoontje met de Bank of America gevoerd, die beweerde dat ze bij haar eigen bank moest zijn, uiteindelijk was haar saldo gewoon te laag haha), om 22uur wachtten we een uur op het opstijgen van ons vliegtuig naar Kansas City, maar de vlucht werd gecanceld.
Gecanceld?!! Ja, inderdaad, gecanceld. We zouden pas over twee dagen kunnen vliegen en moesten die nacht doorbrengen in een hotel (wat wel de meest luxe slaapplek was tot nu toe)... We dachten meteen aan ons geboekte hotel en de gehuurde auto in Kansas City... De volgende dag gingen we terug voor onze voucher voor nog een nacht in een hotel, maar wat bleek, we moesten ons hotel 'verdienen' door de hele dag 'stand-by' te staan voor 5 vluchten. Dat betekende de hele dag bij de Gates wachten op een eventuele plek op 1 van de vluchten, waarvan de laatste om 22uur vertrok. Hmmm, dat klonk niet zo heel erg aantrekkelijk, aangezien alle 100 mensen op onze vlucht ook graag het luchtruim zouden kiezen (hoewel we wel bonnen hadden gekregen om gratis eten te halen :D). Aangekomen bij ons eerste vlucht bleek dat we nummer 5 en 6 op de lijst waren. De stewardessen gaven ons niet veel hoop op de 4 beschikbare plekken aan boort en vol spanning zaten we te wachten toen nummer 3 en 4, Hernandez en Hernandez, opgeroepen werden... Niemand?! Met een enthousiaste kreet van de meelevende stewardess werden mevrouw Van en mevrouw Van opgeroepen! Vol ongeloof liepen we de naar de gate, dit was de beste vlucht van ons leven (mede dankzij de 30 cm extra beenruimte in de Economy Plus stoelen) en onze vreugde werd compleet toen we onze voedselbonnen ook in Kansas City zouden kunnen uitgeven!
De extase duurde slechts drie uur, want toen moesten we onze huurauto ophalen, wat ons in California niet veel moeite (en geld) had gekost. De voucher van de reservering die we in Nederland hadden gemaakt was volgens de medewerker niet geldig, omdat we een kleine wijziging hadden gemaakt (de nieuwe voucher stond wel op Heleens telefoon, maar moest in papieren versie ingeleverd worden). Na bellen met de manager mochten we hem ook mailen, wat ons zonder WiFi de nodige problemen opleverde ;). Aan ons lot over gelaten spraken we wanhopig voorbijgangers aan om hun telefoon met internet te gebruiken. Helaas vindt hotmail het niet okee om via een vreemde telefoon in te loggen, ondanks de vriendelijkheid van de Amerikaanse zakenmannen. Na een half uur waren daar de Engelse gentlemen die hun eigen WiFi stationnetje bij zich hadden. 'Helping ladies in distress' was wel voor ze weggelegd :) De manager en de medewerker tuurden een tijd naar beide Nederlandse vouchers, en uiteindelijk bleek de nieuwe voucher niet nodig geweest... Grmpffff. Al deze stress leverde ons wel een upgrade van onze auto op, waardoor we nu in een benzine-slurpende Nissan Altima door Texas scheuren! Oh ja, we moesten ook nog ongeveer 600 dollar betalen, omdat we een paar kleinigheidjes in de voucher over het hoofd hadden gezien (de fee voor het inleveren op een andere plek, tax (!) en het betalen voor een tweede bestuurder en nog meer tax).
Goed, we hebben echt een mega-verhaal over hoe zielig we zijn, dat was niet echt de bedoeling... We moeten alleen nog wel even kwijt dat toen we goed en wel in de Prayer Room (waarover zo meer) aan het bijkomen waren, we plotseling boven de muziek uit een regenbui hoorden. Regen?! Nee, hagel! Hagelstenen van zo'n 5 cm zorgden ervoor dat we dat onze geüpgrade Altima nu onder de putjes zit... Gelukkig valt dat onder de verzekering!
Terug naar het 'echte' leven! De Prayer Room in Kansas City wordt 24/7 gebruikt om te bidden en God te aanbidden met muziek. Indrukwekkend om te zien hoe er altijd zo'n 100 mensen aanwezig bleken te zijn. Er zijn vrij veel regels om ervoor te zorgen dat iedereen van elke cultuur zich prettig voelt en kan concentreren op gebed. Het gebed en de voorbede (voor bijv. wezen, onderdrukte groepen, kerken, gezinnen, etc) zijn heel puur en volkomen gericht op God. Het hielp ons om dieper met God mee te leven, hoe Hij over ons denkt en over de mensen om ons heen.
Er zijn verschillende kleine kamers aan de zijkanten van de grote ruimte, waar bijvoorbeeld op gezette tijden wordt gebeden voor genezing van mensen (Healing Rooms) of goede woorden van God over mensen worden uitgesproken (Prophecy Rooms). We hebben aan beide activiteiten deelgenomen, een mooie ervaring :). We verlangen er naar om ook zoiets dichtbij in Nederland te hebben, waar je dag en nacht terecht kunt om je ziel uit te kunnen storten en er voor elkaar te zijn. Het is mooi en goed om anderen te horen bidden en zingen over hun ontmoeting met God en Jezus. Je kunt de Prayer Room live volgen via deze link: http://www.ihopkc.org/prayerroom/
Via Van, waar Debora gewoond heeft, zijn we naar Houston gereden. We hebben het oude huis en een paar vrienden gezien, wat superleuk was. Momenteel zitten we in de Starbucks (voor de laatste keer!) te wachten op ons vliegtuig naar Nicaragua! Het laatste hoofdstuk van onze reis :) Wellicht zien we elkaar voordat we het laatste blog hebben geschreven. Dus tot snel en bedankt voor het lezen!
Liefs!
Ps: we zijn op het moment de foto's aan het uploaden, dus kom over een uurtje terug als je ze wilt zien :)
Ons laatste bericht schreven we toen we net begonnen waren met onze roadtrip van een week door het westen van Amerika. Aangezien we op Facebook in een reactie lazen dat Elsa blij is dat we nog leven, vinden we het tijd dat aan jullie te laten weten en natuurlijk wat foto's te delen (al drukken deze niet helemaal uit hoe mooi we het vonden). We hebben in korte tijd veel verschillende soorten natuur gezien, achtereenvolgens Bryce Canyon (waar jullie al een foto van gezien hebben), Zion National Park en Yosemite National Park (we hebben ook erg van de ritten genoten, je kijkt je ogen uit, het landschap verandert voortdurend). (In feite zijn we ook nu aan het rijden in onze onbedoeld superdure huurauto).
Jullie zitten natuurlijk met smart te wachten op onze beoordeling van al dit natuurschoon. We beginnen met Bryce Canyon, waar jullie al twee foto's van hebben gezien. In principe spreken de foto's voor zich; met haar prachtige rood/ oranje pilaren heeft Bryce indruk op ons gemaakt! Van bovenaf kan je op verschillende plekken naar beneden kijken en naar beneden wandelen. Voor mensen die graag overzicht hebben en niets willen missen, is dit park daarom ideaal, het is behapbaar. We moeten toegeven dat ook wij tamelijk voldaan terugkeerden na bij bijna alle views te zijn gestopt ;).
Zion is een heel ander soort park en Debora had ons al goed voorbereid op een spannende wandeling (genaamd Angels Landing, een hoogte van 450 meter). De slapeloze nacht hielp natuurlijk niet voor de opperste concentratie waarmee we naar boven zouden moeten klauteren. Nu denkt u natuurlijk dat wij twee dappere meiden zijn, maar vooral Heleen liet het afweten tijdens de levensgevaarlijke beklimming. Mensen schijnen het leuk te vinden om vlak bij de rand van een afgerond van 400 meter naar beneden te kijken of hun lunch te eten. We lieten ons bijna afschrikken door de mededeling dat er sinds 2004 6 mensen van het pad, dat aan 2 kanten loodrecht naar beneden liep, afgevallen waren... (Met dodelijke afloop). (De foto's van Heleen zijn dus enigszins misleidend)(wat natuurlijk ook de bedoeling was). Een heerlijk avontuurlijke dag in een veel uitdagender en woestere omgeving!
Yosemite in California restte ons nog en dit park spreekt helemaal tot de verbeelding! Dit park is pas echt ruig, met veel eeuwenoude paden in een zeer uitgestrekt gebied. We bekeken een film over hoe John Muir en andere liefhebbers van het park de natuur beschermden tegen woeste bomenkappende westerlingen en hoe president Roosevelt een nacht onder een een gigantische eik heeft geslapen. Ook hier zijn veel wandelingen van beneden naar boven en we bekeken 1 van de vele watervallen van bovenaf. Mooi met de regenbogen in het neerstortende water!
Okee, nu moeten we even een einde maken aan de droom dat we hier alleen maar de beste tijd van ons leven hebben, want we hebben ook een paar donkere dagen gekend :P (hoewel sommige tegenvallers achteraf wel positief uitpakten). Ten eerste lieten we Debora's Dopper-fles (zie http://nl.dopper.com/nl/) per ongeluk achter in de huurauto (daar hebben we ongeveer een uur om gerouwd), vervolgens kregen we geen eten op de vlucht naar Denver (deze tragedie behoeft geen verdere uitleg), toen kwam ons geld niet uit het pinautomaat (van Bank of America) op het vliegveld (Heleen heeft hierover een verhit telefoontje met de Bank of America gevoerd, die beweerde dat ze bij haar eigen bank moest zijn, uiteindelijk was haar saldo gewoon te laag haha), om 22uur wachtten we een uur op het opstijgen van ons vliegtuig naar Kansas City, maar de vlucht werd gecanceld.
Gecanceld?!! Ja, inderdaad, gecanceld. We zouden pas over twee dagen kunnen vliegen en moesten die nacht doorbrengen in een hotel (wat wel de meest luxe slaapplek was tot nu toe)... We dachten meteen aan ons geboekte hotel en de gehuurde auto in Kansas City... De volgende dag gingen we terug voor onze voucher voor nog een nacht in een hotel, maar wat bleek, we moesten ons hotel 'verdienen' door de hele dag 'stand-by' te staan voor 5 vluchten. Dat betekende de hele dag bij de Gates wachten op een eventuele plek op 1 van de vluchten, waarvan de laatste om 22uur vertrok. Hmmm, dat klonk niet zo heel erg aantrekkelijk, aangezien alle 100 mensen op onze vlucht ook graag het luchtruim zouden kiezen (hoewel we wel bonnen hadden gekregen om gratis eten te halen :D). Aangekomen bij ons eerste vlucht bleek dat we nummer 5 en 6 op de lijst waren. De stewardessen gaven ons niet veel hoop op de 4 beschikbare plekken aan boort en vol spanning zaten we te wachten toen nummer 3 en 4, Hernandez en Hernandez, opgeroepen werden... Niemand?! Met een enthousiaste kreet van de meelevende stewardess werden mevrouw Van en mevrouw Van opgeroepen! Vol ongeloof liepen we de naar de gate, dit was de beste vlucht van ons leven (mede dankzij de 30 cm extra beenruimte in de Economy Plus stoelen) en onze vreugde werd compleet toen we onze voedselbonnen ook in Kansas City zouden kunnen uitgeven!
De extase duurde slechts drie uur, want toen moesten we onze huurauto ophalen, wat ons in California niet veel moeite (en geld) had gekost. De voucher van de reservering die we in Nederland hadden gemaakt was volgens de medewerker niet geldig, omdat we een kleine wijziging hadden gemaakt (de nieuwe voucher stond wel op Heleens telefoon, maar moest in papieren versie ingeleverd worden). Na bellen met de manager mochten we hem ook mailen, wat ons zonder WiFi de nodige problemen opleverde ;). Aan ons lot over gelaten spraken we wanhopig voorbijgangers aan om hun telefoon met internet te gebruiken. Helaas vindt hotmail het niet okee om via een vreemde telefoon in te loggen, ondanks de vriendelijkheid van de Amerikaanse zakenmannen. Na een half uur waren daar de Engelse gentlemen die hun eigen WiFi stationnetje bij zich hadden. 'Helping ladies in distress' was wel voor ze weggelegd :) De manager en de medewerker tuurden een tijd naar beide Nederlandse vouchers, en uiteindelijk bleek de nieuwe voucher niet nodig geweest... Grmpffff. Al deze stress leverde ons wel een upgrade van onze auto op, waardoor we nu in een benzine-slurpende Nissan Altima door Texas scheuren! Oh ja, we moesten ook nog ongeveer 600 dollar betalen, omdat we een paar kleinigheidjes in de voucher over het hoofd hadden gezien (de fee voor het inleveren op een andere plek, tax (!) en het betalen voor een tweede bestuurder en nog meer tax).
Goed, we hebben echt een mega-verhaal over hoe zielig we zijn, dat was niet echt de bedoeling... We moeten alleen nog wel even kwijt dat toen we goed en wel in de Prayer Room (waarover zo meer) aan het bijkomen waren, we plotseling boven de muziek uit een regenbui hoorden. Regen?! Nee, hagel! Hagelstenen van zo'n 5 cm zorgden ervoor dat we dat onze geüpgrade Altima nu onder de putjes zit... Gelukkig valt dat onder de verzekering!
Terug naar het 'echte' leven! De Prayer Room in Kansas City wordt 24/7 gebruikt om te bidden en God te aanbidden met muziek. Indrukwekkend om te zien hoe er altijd zo'n 100 mensen aanwezig bleken te zijn. Er zijn vrij veel regels om ervoor te zorgen dat iedereen van elke cultuur zich prettig voelt en kan concentreren op gebed. Het gebed en de voorbede (voor bijv. wezen, onderdrukte groepen, kerken, gezinnen, etc) zijn heel puur en volkomen gericht op God. Het hielp ons om dieper met God mee te leven, hoe Hij over ons denkt en over de mensen om ons heen.
Er zijn verschillende kleine kamers aan de zijkanten van de grote ruimte, waar bijvoorbeeld op gezette tijden wordt gebeden voor genezing van mensen (Healing Rooms) of goede woorden van God over mensen worden uitgesproken (Prophecy Rooms). We hebben aan beide activiteiten deelgenomen, een mooie ervaring :). We verlangen er naar om ook zoiets dichtbij in Nederland te hebben, waar je dag en nacht terecht kunt om je ziel uit te kunnen storten en er voor elkaar te zijn. Het is mooi en goed om anderen te horen bidden en zingen over hun ontmoeting met God en Jezus. Je kunt de Prayer Room live volgen via deze link: http://www.ihopkc.org/prayerroom/
Via Van, waar Debora gewoond heeft, zijn we naar Houston gereden. We hebben het oude huis en een paar vrienden gezien, wat superleuk was. Momenteel zitten we in de Starbucks (voor de laatste keer!) te wachten op ons vliegtuig naar Nicaragua! Het laatste hoofdstuk van onze reis :) Wellicht zien we elkaar voordat we het laatste blog hebben geschreven. Dus tot snel en bedankt voor het lezen!
Liefs!
Ps: we zijn op het moment de foto's aan het uploaden, dus kom over een uurtje terug als je ze wilt zien :)
-
03 April 2014 - 21:30
Romina:
leuk iets te horen!!!
ik mis jullie!!
maak er nog een fijne tijd van
smakkkkkkkkkk -
03 April 2014 - 21:36
Willemijn:
Argh chips! Dacht ik de eerste te zijn met een reactie, is mijn lieve zusje mij voor!
Maar cool om wat van jullie te lezen!!! (bedenk mij nu dat ik heel snel moet typen om ervoor te zorgen dat ik iig de 2e reactie ben....)
Ladies: over 2 weken zitten jullie weer hier bij mij in the pink house. Zal alles een beetje voorbereiden op jullie komst :)
Enjoy jullie laatste weekjes in Verweggistan!
Love U2!
-
03 April 2014 - 21:41
Lisanne:
Hoi ladies,
Klinkt allemaal prachtig! Heerlijk zo in de natuur en op de road, mooi zeg die woeste natuur. En nu een nieuw avontuur, ik ben benieuwd hoe dat zal zijn. En dan alweer over een kleine maand terug, ik ben benieuwd naar alle verhalen dan. Veel zegen in Nigaragua!
Liefs, Lies -
03 April 2014 - 21:51
Heleen En Debora :
Thanks voor de snelle lieve reacties!! Love you! Heleen -
03 April 2014 - 21:56
Elsa:
Hartelijk dank dames voor dit mede-delen-van-leven! ;-)
Pff, zie alle stress voor me. Gelukkig zijn jullie dan samen maar instanties kunnen zo moeilijk doen en dan kan er zoveel tegenvallen. Wat een verademing dan om de natuur in te kunnen (incl afgronden en enge paadjes) en zo te ont-stressen.
En gaaf van het huis van gebed. De intimiteit met Hem, de gebeden, de aanbidding, is toch wel de kern van ons bestaan van waaruit Leven voortkomt. Ben heel benieuwd naar jullie persoonlijke ervaringen en woorden van Hem.
Geniet van de komende weken.
Be blessed!
Liefs
Elsa
-
04 April 2014 - 09:30
Rocelie:
Kewls! Bedankt dat we ook een beetje mogen mee genieten! :)
Blessings! Hugs vanuit NL -
04 April 2014 - 10:32
J.b.Bos Post.:
Hallo Meiden,wat een verhalen.Ik heb ze gisteravond laat nog gelezen.Ik heb er gelukkig niet van gedroomd.Ik hoop dat jullie goed in Niguara zijn aangekomen.Wat zal dat voor Debora een geweldig weerzien zijn.Rakel je Spaans maar goed op.Ik wens jullie een heel fijne tijden een behouden thuiskomst over een paar weken. Veel knuffels van Oma Jopie!!Doei!, -
04 April 2014 - 10:49
Jool Van Der Ent:
Super leuk om over jullie avonturen te lezen. Ik zie uit naar een live verslag tijdens dienstje! liefs Jool
-
05 April 2014 - 21:19
Joke Schipper:
Hallo toch wél dappere meiden! Wat een halsbrekende toeren hebben jullie uitgehaald en prachtig "dingen" gezien, zoals die waterval met regenboog! Dan de stress op het vliegveld, de vouchers etc., terechtkomen in de Prayer Room. Tegenstellingen of juist niet?! Als je zó in de afgrond kunt vallen, ben je dan ook niet heel dichtbij God?!
Nog een heel fijne, mooie tijd!
Liefs,
Joke -
10 April 2014 - 11:13
Lmvanderwolf-haspels.:
Hoi, Debora en Heleen, De reis bijna "genoten".
Wat een uren verhalen, zullen jullie kunnen vertellen. Heerlijk zoveel moois gezien!.
En ja, bij elke reis hoort wel een drama verhaal! Gelukkig is het goed afgelopen!
Jullie kunnen tevreden in het vliegtuig naar huis stappen hè!
Dan hier aankomen en iedereen blij!!!!
Nagenieten van foto's en verhalen, jullie en degenen die er zijn om het te horen. Veel plezier hoor!
Fijne thuiskomst!!!!! Hartelijke groeten, o.lamien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
